Trzynaście lat po stracie ojca Lindsay wraca do dawno opuszczonego domu rodzinnego, mając nadzieję na odnalezienie starych dokumentów. Dom, pełen wspomnień, przytłacza ją smutkiem. Każdy przedmiot, każdy zapach, boleśnie przypomina jej o nieobecności ojca, zwłaszcza jego obietnica uczestnictwa w jej ukończeniu studiów — obietnica, której nie dotrzymał ze względu na śmierć. Ciężar jej żalu nasila się, gdy natrafia na ukrytą skórzaną torbę zawierającą list od ojca i starą konsolę do gier, relikt ich wspólnej rozrywki.
Gdy odkrywa na nowo konsolę do gier, pojawia się znaczące połączenie z ojcem w postaci jego „samochodu-widma” w grze wyścigowej, w którą kiedyś grali razem. Jego najlepszy czas okrążenia, uwieczniony w grze jako cyfrowe echo, staje się dla Lindsay sposobem, aby znów poczuć jego obecność. To, co kiedyś było tylko zabawną rywalizacją, teraz przekształca się w rytuał pamięci, znaczący sposób na podtrzymywanie pamięci o ojcu.
Powrót Lindsay do gry nie polega tylko na ponownym przeżywaniu przeszłości; chodzi o zmierzenie się z nierozwiązanym żalem, który ją prześladuje. Przypomina sobie ostatnią obietnicę ojca, że „będzie się ścigał”, metaforę kontynuowania życia pomimo wyzwań. Ścigając się z jego samochodem-widmem, Lindsay nawiązuje kontakt z ich wspólnymi chwilami, zabawnymi rozmowami i jego niezachwianym wsparciem. Gra staje się dla niej przestrzenią, w której może wyrazić emocje, które powstrzymywała przez lata — gniew, smutek i miłość.
Poprzez grę Lindsay zaczyna się leczyć, zdając sobie sprawę, że jej żal utknął w przeszłości, niezdolny do przyjęcia teraźniejszości. Gra staje się wyścigiem z czasem, okazją do powiedzenia rzeczy, których nigdy nie zdążyła powiedzieć. Wybierając wyścig z duchem samochodu swojego ojca, a nawet celowo przegrywając, znajduje sposób, aby zachować jego pamięć przy życiu, nie będąc pochłoniętą przez swoją stratę.
Ostatecznie konsola do gier służy jako pomost między przeszłością a teraźniejszością, pozwalając Lindsay przekształcić swój żal w żywe wspomnienie. Rozumie, że miłość jej ojca przekracza śmierć, żyjąc w dzielonych chwilach, niewypowiedzianych słowach i cyfrowych śladach ich życia. Przyjmując te wspomnienia, Lindsay uczy się iść naprzód, niosąc ze sobą miłość ojca — jeden wyścig na raz. Gra staje się symbolem ich wiecznej więzi, wyścigu, który nigdy się tak naprawdę nie kończy.
